Schooltuin.

Het voordeel dat je als mamma af en toe helpt op school is dat je de verhalen van je kinderen in een context kunt plaatsen. En misschien nog wel belangrijker: je blijft betrokken bij de denkwijze van kleine kinderen. Ik help een kleutergroep met het verbouwen van groentes, fruit en kruiden. Dit jaar hebben we ook een paar vaste planten geplant, die waarschijnlijk in het najaar rigoureus en zonder pardon de tuin uit gezet worden, maar ze fleuren dit jaar de tuin mooi op. De jongens hebben ook de nodige slakken begraven. Iedere keer kijken ze als eerste naar de plek waar ze de slakken begraven hebben. Die slakkenboom groeit niet erg hé? Krijg ik dus regelmatig te horen. Dat de slakken allang in het compostvat zijn verdwenen, meld ik maar niet. Ik zou de tere kinderzieltjes toch kwetsen… Vorige week hebben we maïs en bonen geplant. Niet door plantjes te zetten, maar door het strooien van kleine minizaden. De kinderen hadden heel mooi 3 geultjes gegraven voor de 3 verschillende soorten planten, maar hoe kregen ze toch die kleine bolletjes in de geultjes zonder de overige planten plat te stampen? “Nou simpel” opperde ik. “We gaan knikkeren”. “Knikkeren? Ja, we gaan netjes op het pad staan en dan mikken we de kleine balletjes zo in de geultjes.” “Mikken? Wat betekent mikken?” Goed. Gooien dus. “We gooien de kleine balletjes in de geultjes”. Ik was nog niet uitgesproken of de rode maïskorrels vlogen me om de oren. “Met beleid jongens! Met beleid!” “Met wie?” Jeetje, je moet wel geduld hebben als kleuterjuf. “Ik doe het voor.” Toen ging het beter. De meeste zaden kwamen keurig in de juiste geultjes. Sommige verdwenen echter tussen de andere planten, kon ik ze er weer uit vissen, met een heleboel gegiechel van knikkerende meisjes als achtergrond geluid. Enthousiaste en blije kinderen. Niets is mooier om te zien, en dat er straks een sla plant tussen de aardbeien staat, of een maïsplant tussen de aardappelen, mag de pret niet drukken.

Vandaag had ik een zak tuinaarde meegenomen. Goede aarde om te mengen met de zandgrond die er nu ligt. Ziet de tuin er meteen een stuk verzorgder uit. De kinderen vonden het in eerste instantie maar raar, want je kunt grond toch niet planten? Ik heb dus uitgelegd dat er in de mooie zwarte aarde allemaal eten en drinken voor de plantjes zit, zodat de planten mooi kunnen groeien. “Dan ben ik blij dat ik geen plant ben. Het eten van mijn moeder ziet er veel lekkerder uit!” Riep 1 kleutermeisje met een vies gezicht.

Dat de meeste kleuters nog geen wiskundig inzicht hebben is me ook weer duidelijk. We hebben een regenmeter van de juf in de tuin gezet en soms, heel soms dit seizoen, zit er water in. De 5 kunnen ze uiteraard lezen, maar verder komen ze niet, dus is er in onze tuin de afgelopen dagen wel 5 meter water gevallen. “5 millimeter” verbeter ik ze. “Nee, 5 water!” Zegt een klein kleuterjongetje. Millimeter. Wat denkt die mamma wel. Dat kun je niet eens drinken, dat millimeter.
Onze rode kool staat er al een paar weken heel zielig bij. Zijn mooie bladeren zijn opgegeten door naar ik dacht slakken, maar er was telkens geen slak te zien. (Die werden immers iedere keer begraven door de jongens) De bladeren zaten vol gaten en zijn nu zelfs langzamerhand aan het verdwijnen. Na een iets betere inspectie ontdekten de kleuterkindjes opeens dat er een rupsenfamilie zat te dineren in het rode kool restaurant. “Gatver” zei de een, “bah”, zei de ander. “Wat moeten wij nu eten?” Zei nummer 3. “Nou makkelijk, rupsen!” Zei nummer 4. En daarom vind ik het dus geweldig om met de kinderen in de tuin te werken. Ze hebben altijd hele aparte opmerkingen zodat ik weer met een grijns op mijn gezicht naar huis fiets. Kleuterkindjes van de Familieschool: Bedankt voor de geweldige ochtenden!!