In de auto op weg naar huis na de zwemles komen we een bekende tegen waar ik naar zwaai. Naar wie zwaaide u? Dat was de man van…. (zelf even naam invullen) korte stilte. “jammer he?”Wat is er jammer Niels? “Nou dat die ook al gescheiden zijn.”Zijn ze gescheiden? Ik weet nergens van. “maar u zegt dat toch net zelf!” Niels compleet verontwaardigd, zijn moeder even in verwarring gebracht. Heb ik dat gezegd? Wanneer dan, want ik weet helemaal niet dat ze gescheiden zijn. “U zegt toch: dat was de man van….. (zelfde naam weer invullen)” Soms is het heel zwaar om een autistische zoon te hebben, maar vanmorgen heb ik weer genoten van het gegeven dat Niels figuurlijk taalgebruik niet kan plaatsen.
Zo kan hij ook minutenlang naar zijn vader kijken als ik net tegen zijn pappa heb gezegd dat hij een bord voor zijn kop heeft.
Als ik verdrietig ben en dat wordt gesignaleerd door Niels zei ik altijd dat ik een beetje in de put zat. ‘doe toch niet zo dom mamma! U zit gewoon op de bank!”
Als je op school iets niet weet moet je wel aan de bel trekken. ‘maar ik ga toch niet de school uit om aan te bellen als ik het ook gewoon aan meester kan vragen?”
Gelijk heb je Niels. Mamma moet gewoon veel duidelijker met je communiceren. Maar soms is mamma gewoon doodmoe. Ehhh, ik bedoel natuurlijk dat mamma soms niet helemaal bij de les is. Ehhh, nee, mamma bedoelt gewoon te zeggen dat ze heel veel van je houdt en dat ze beter moet nadenken, voordat ze begint te praten, moe of niet. Heb jij het een stuk makkelijker. En mamma dan dus ook. Welterusten Niels!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten