Trots!!

Hoe trots kun je zijn als mamma? Heel trots kan ik u verzekeren. Afgelopen dinsdag kwam Niels uit school. Om half 4. Terwijl de school tot kwart over 3 is. Er zaten 3 kleine kinderen in de auto te wachten om naar huis te gaan om te spelen. En maar wachten en maar wachten en eindelijk na een kwartier kwam Niels toch maar eens naar buiten. Mamma kwaad. (Ik dus) “Hoe lang heb jij in vredesnaam nodig om te douchen?” Niels had tranen in zijn ogen en haalde zijn schouders op. “Shit” foute boel. Zoveel was wel duidelijk. Zelfs voor mij als mamma met oogkleppen voor. Niels liep te sjokken naast me en wilde geen antwoord geven op mijn vragen. 3 enthousiaste kinderen in de auto zeiden Niels gedag, want nu konden we eindelijk naar huis. Niels zat naast me te huilen en wilde nog steeds niets zeggen. “Heb je straf gehad van de juf?” Dat zou dan voor het eerst zijn, maar ja, eens moet de eerste keer toch een keer komen. “Wat denkt u nu zelf?” Ik blij, want er was nog contact mogelijk. Van binnen voelde ik me al beroerder worden, want dat er in zijn ogen iets ernstigs was gebeurd, was wel heel erg duidelijk, maar wat, en hoe en door wie? Aangezien er 6 kleine oortjes mee zaten te luisteren, besloot ik zoon even met rust te laten.

Thuis schonk ik drinken voor de 3 andere kinderen in, schilde ik appels, en ging op zoek naar Niels. Nergens te vinden. ??????? Hoe kan dat nu weer, deur staat op de grendel en bij de achterdeur stond ik fruit te schillen en openingszinnen te bedenken. Openingszinnen die ik nu dus niet kon uit proberen. Niels was foetsie. Kinderen een snoepje gegeven en zoektocht naar verdrietig mannetje ging verder. Waarom woon ik nu in een groot huis en niet gewoon in een flat met 1 slaapkamer, een douche en een kast? Een kast. Zijn kast. Zijn kledingkast. Ja hoor, daar zat te midden van zijn onderbroeken, zijn sokken en zijn overhemden, een zielig hoopje mens. Compleet overstuur. En dan word je als mamma heel klein en tegelijkertijd heel boos. Dat er iets is gebeurd is nu wel heel erg duidelijk. “Hebben ze aan je lichaam gezeten?” Is altijd mijn eerste vraag. “Hmm” Een uur lang kreeg ik alleen maar Hmm te horen. Af en toe gesmoord door een laaghangend overhemd, en af en toe iets duidelijker als ik warm werd. Net een spelletje. Zoek de schat en dan ben je warm, warmer of ijskoud. Na een uur had ik uit Hmmm zeggend snikkend jongetje (op dit soort momenten is het namelijk geen stoere skateboarder van 9) de oorzaak.

School gebeld en de directeur bood wederom zijn hulp aan. Morgenochtend zou hij zoon in zijn kantoor krijgen. Succes ermee! Zo boos was ik. Zoon was woest op mamma, op bepaalde kindjes en op school. Hij ging nooit meer naar die domme school, naar die domme kinderen, mamma moest maar een andere school zoeken en iedereen moest hem vooral met rust laten. ’s Avonds kwam hij de kast weer uit. Hij had honger en mamma vind een hoop goed, maar sperzieboontjes eten tussen schone kleren toch net niet. Stomme mamma!!

Woensdagmorgen. “Ik ga nooit meer naar die school, u gaat zelf maar lekker praten, ik wil alleen maar mijn agenda hebben, waarom maakt u mijn drinkbeker klaar? Jullie zijn allemaal stom!!” Meneer was bang en boos en nog steeds verdrietig.

De directeur kwam zijn kantoor uit toen Niels de school binnen liep en had alle aandacht voor boze leerling. Niels die uiteindelijk ging praten, (2 woorden aaneen) en langzaam open ging, omdat hij zijn veiligheid weer hervond. Ik zat te gloeien van trots. Mijn zoon die voor het eerst voor zichzelf opkwam en mij helemaal niet meer nodig had als zijn spreekstalmeester. Niels groeide in kantoor en sneed voorzichtig een tros los van mamma. (Mag ik hier eigenlijk wel blij om zijn) Niels ging met de directeur naar de klas en mamma ging met rechte rug naar buiten. Naar huis. De koffie heeft zelden zo goed gesmaakt. Om 12 uur was zoon weer vrolijk. Had zijn veiligheid weer terug, voelde zich begrepen en had een hindernis genomen. Een hindernis zonder mamma, maar met de directeur. En hij wist dat hij zichzelf kan zijn op school. Gewoon Niels kan zijn op school. En mamma weet dat er nog heel veel groei zit in stoere zoon. En soms; soms vallen we een stukje terug, maar uiteindelijk gaat Niels stapje voor stapje omhoog. Cognitief zit alles wel goed, en voor het sociale aspect heeft hij mensen om hem heen die heel veel om hem geven. En waanzinnig trots op hem zijn!!