Vaderdag.

Dat is toch al een week geleden hoor ik u denken. Dat klopt. Helemaal juist. Ik heb alleen nu pas de foto's gezien en ik moest een museum in mijn hoofd nog indelen. Is gedaan inmiddels. Het museum scoort in ons gezin een onvoldoende. Daar later in dit verhaal meer over.

Vaderdag. Precies in de week dat Ben ging proberen om 's morgens mee te gaan naar school om de kinderen weg te brengen werd er geknutseld voor Vaderdag. Verboden voor vaders stond er dan ook op de deuren van de klas. Viel pappa helemaal niet zwaar dus deze eerste week van: meer betrokken raken bij mijn gezin. Vol verwachting keek hij dan ook uit naar zondagmorgen. Ontbijt op bed dacht pappa. Maar mamma interpreteert dat toch net even anders. Vaderdag is: samen met de kinderen zorgdragen voor het ontbijt van mamma. Gezellig met je kinderen koffie zetten, broodjes bakken, beleggen met zoet beleg waardoor mamma's glazuur  van haar tanden breekt en dan al kliederend met dienblad 2 trappen oplopen. Was pappa het echter totaal niet mee eens. Vaderdag was: mamma om 7 uur haar bed uit duwen om samen met de kinderen aan het aanrecht te staan.

Speciaal voor pappa. Vers brood met chocolade boontjes.

Maar ik heb vast al eens verteld over die geweldige kinderen van mij. Van mij dus deze ronde. Mijn kinderen hoorden: 7 uur en in dezelfde zin: mamma uit bed en wisten dat het een kansloze missie was. Kinderen gingen derhalve samen ontbijt maken. Sophie maakte een enorme kom ontbijtgranen klaar voor pappa (Vogelvoer noemt mamma dat altijd) schonk het grootste glas vol water en liep balancerend de trappen op. Pappa intens blij. Broertje kwam verlegen om de hoek kijken, oudste broer lijkt op mamma en sliep dus nog. 

Na het ontbijt en de koffie reden we naar Apeldoorn. Daar was een tentoonstelling over Astrid Lindgren in een museum. "PIPPI!!" Riepen 3 kinderen B., keken op hun lijst met musea die ze nog willen zien en waren verrast te zien dat ze dit museum over het hoofd hadden gezien. "We gaan naar Pippi Langkous land" zongen 3 kinderen in de auto. Dat viel tegen. Zwaar tegen.

Voor het museum, wat tevens dienst doet als bibliotheek waren hele aparte fietsenstallingen geplaatst. Kunstwerk op zich.

In het gebouw was het eerste wat we te horen kregen: de kinderen mogen niet rennen en ook niet schreeuwen. Nou ja, geef kinderen een kans zeg. En als je geen kinderen op bezoek wilt, plaats dan geen kindertentoonstelling. Kaartjes gekocht, op zoek naar een toilet. Niet te vinden. Weer terug naar de balie. Met 3 kinderen die rustig achter ons aan liepen. Ik bedoel: onze kinderen gingen zelfs in maxi cosi naar kunst kijken. Weten best dat je in een bos mag ravotten en dat je je moet gedragen in een openbare ruimte.

"De toiletten? Geen idee. Die zijn daar echt wel ergens" riep dame in museumwinkel naar ons toe. Verbaasd liepen wij weer verder. En ja, echt waar, ze waren er! Het was even zoeken, vrij lastig met kinderen die net 2 uur in een auto hebben gezeten en:  "echt waar mamma" heel nodig moeten.

De tentoonstelling bestond uit een 50 tal prachtige prenten van Marit Tornqvist. Sommige zou ik zo aan de wand willen hangen. Heel mooi! De verhalen komen visueel tot leven. Verder stond er een tram. De verhalentram. En er lagen 3 boeken. Dat was het. Dat was de tentoonstelling. De hele tentoonstelling. Overal gekeken, maar meer was er niet. Kinderen waren dan ook zwaar teleurgesteld, net als hun mamma overigens. Pappa heeft een pokerface. Om de kinderen toch nog een beetje mee te nemen naar Zweden ging pappa voorlezen.

Na dit debacle zijn we toch maar de rest van de tentoonstellingen gaan bekijken, maar die konden ons natuurlijk niet meer bekoren. Iets over hotelkamers in de wereld met een hoek ingericht als Japanse hotelkamers. En die zijn anders als de doorsnee kamers. Je boekt die kamers namelijk voor een uur. Of voor 2 uur. Need i say more?? Dat wat er vervolgens gedaan wordt in die kamers werd met foto's nog eens verduidelijkt. Er stonden dingen op waarvan ik niet eens wist dat ze mogelijk waren. Sophie stond als eerste naar een dwarsdoorsnede van een hotel te kijken. "Wat zijn die mensen allemaal aan het doen mamma?" Hoe ga je iets uitleggen aan klein meisje als je zelf amper beseft waar je naar kijkt?? Met een verhaal over toneelstukken en filmopnames nam ik dame mee naar een andere zaal. Dat kleine meisjes meer zien dan jij als mamma wilt, kwam even later. "Mamma, er was ook een klaslokaal met uniformen, net als in Engeland, maar die stoel met handboeien heb ik nog nooit gezien. Die hebben wij niet op school. Maar ja, wij hoeven van meester de directeur ook niet in uniform."  Gelukkig niet dacht ik in mijn eigen hoofd. Zowel dat uniform, als de stoel zult u begrijpen.

Netjes handen op de rug.

De foto is onscherp, maar heel mooi alledrie kijken met de ogen!

De volgende zaal was ingericht met afvalhout. Ons kon het allemaal niet meer bekoren, waren helemaal klaar met dit museum, wie verzint het om erotische taferelen te plaatsen naast Astrid Lindgren? Arme vrouw zou zich omdraaien. Wij in ieder geval, maar de kinderen wilden ook de laatste zaal zien. En wat ons daarbij vooral raakte, waren niet de kunst objecten, maar de manier waarop de kinderen naar de kunst keken. En dat doen ze op een totaal andere manier dan wij dat zouden doen. Dat is het leuke van kunst. het prikkelt je fantasie en lokt discussies uit. Voor Sophie en Finn is het weer een manier om mamma duidelijk te maken dat de afval die ze meeslepen het huis in, "echt geen afval is, maar gewoon kunst!"

De terugweg ging via de Veluwe. Ons geliefde bosrijke gebied. En we zijn eindelijk eens gestopt bij de Romeinse soldaat langs de weg. Hier zijn de restanten te zien van een Romeins Marskamp. Je kunt de contouren van de aarden wal nog steeds in het landschap zien en een prachtige wandeling maken. Wij kwamen halverwege een schaapskudde met herder tegen, dus zijn we over de hei gaan wandelen, maar als u over de N302 rijdt, loont het de moeite om eens te stoppen en de borden te lezen. Toch een stukje van onze geschiedenis en de kinderen vinden het geweldig om daar deel van uit te maken. Binnen 2 minuten waren ze dan ook getransformeerd tot jonkvrouwe, Keizer Caesar en Romeinse soldaat. Het marskamp op de Ermelose heide is overigens het enige dat in Nederland is teruggevonden. Indrukwekkend als je oog hebt voor de geschiedenis, en anders is het vooral een mooi gebied om even de benen te strekken en met mooi weer te picknicken.
Marskamp Ermelo

Over de dijk weer teug naar huis en vooruit: omdat het Vaderdag is, gaan we eten bij de Pedonalds. Een leerzame Vaderdag.