Hondsbossche Zeewering.

Woensdagmiddag. Pappa is thuis, kinderen zijn thuis, mamma ook. Iedereen is bij elkaar op een doordeweekse dag.  Ik moet heel ver terug gaan wil ik nog zo’n moment naar voren halen. Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat wij als gezin, met zijn vijven op een woensdagmiddag iets samen hebben gedaan. (Uiteraard wel in Zweden op vakantie, maar niet in Nederland.)

We gaan naar het strand. De kinderen vinden het strand geweldig, ik niet. Ik vind de zee prachtig en kijk altijd naar de grond om schatten te jutten, maar dat zand op dat strand. Helemaal kriegel word ik daarvan. U zult mij dus ook nooit aantreffen op een mooie zomerdag liggend op een handdoek op 1 van de Nederlandse stranden. Het strand gaat overal zitten en daar ben ik geen voorstander van.

Maar tsja, de kinderen vinden het 1 feest en die luchten en die golven en het veranderen van de vloedlijn en het idee helemaal alleen te zijn staan me wel weer aan. We gaan dus naar het strand. We gaan zelfs speciaal 2 keer per jaar naar Texel om uit te waaien en te genieten zonder allemaal bekenden tegen te komen. Daar op dat eiland omringd door duinen en zee voel je wat een strandjuttter moet voelen ’s morgens in alle vroegte na een najaarsstorm. (Of voorjaars, vult u dat zelf maar in.) Helemaal alleen in kolkend natuurgeweld.

Vandaag gaan we naar de Hondsbossche Zeewering. Bij Petten en Camperduin ligt een afwijkend stuk landbescherming. Een dijk opgebouwd uit basaltblokken. De dijk bestaat uit 2 delen. De Hondsbossche Zeewering en de Pettemer zeewering. De dijk ligt er ongeveer vanaf 1880. In 1981 werd de dijk op deltahoogte gebracht. 11.5 meter boven NAP. Uit nieuwe metingen is gebleken dat de dijk niet sterk genoeg is volgens de geldende normen. De komende jaren wordt een nieuwe  zanddijk opgespoten voor de bestaande dijk.  En dan zal er een heel nieuw gebied ontstaan. Benieuwd wat de kinderen dan leren op school. Ik weet nog van de waker, de gaper en de slaper, maar dat is historie. De gaper is weg. Ik word oud. Ik geef het toe.

Voor de dijk ligt echter een wrak. En nu liggen er duizenden wrakken op de bodem van de zee en tijdens de werkzaamheden zullen er ongetwijfeld weer prachtige archeologische vondsten gedaan worden, maar 1 van de bestaande wrakken ligt vlak voor de kust. Bij laag water komt hij tevoorschijn.  Inmiddels weet u allemaal dat mijn kinderen absolute avonturiers zijn. Pappa parkeert de auto onder aan een dijk. Geen strand te zien. Geen zee te zien. Teleurstelling? Nee, de kinderen zien een hoge trap waar ze omhoog kunnen rennen. Bovenaan blijven ze in 1 klap staan. Stil zijn ze. “Een wrak! Er ligt daar een wrak!” “Kunnen we daar naartoe?  Kanonnen zoeken, schatten zoeken, mensen redden. “  Via 1 van de strekdammen lopen we zo dicht mogelijk richting het wrak. De kinderen kijken ademloos toe. Voelen de eerste golven van de opkomende zee niet die aan hun schoenen eet.

Het wrak is van de HMS Prince George die in 1921 tijdens een storm lossloeg van de ankers en op drift raakte. In de nacht van 28 december kwam hij vast te liggen op hoofd 24 van de Hondsbossche Zeewering. Hij is gedeeltelijk gesloopt, maar een gedeelte van het schip ligt nog gewoon voor de kust als een soort extra kustbewaking. En voor mensen zoals wij. Die op een doordeweekse dag oog in oog komen te staan met een geschiedenisles. Live. Een levende geschiedenisles en die vergeet je niet snel meer.

De afgelopen week hebben tientallen mensen mij gevraag hoe het is om Ben de hele dag om me heen te hebben. Het is heerlijk. Absoluut. Er is zoveel meer rust in huis nu hij gewoon thuis is en ’s avonds niet gestrest en huilend thuis komt. De kinderen stralen. Hebben een fantastische eerste week op school gedraaid. Tuurlijk, wil ik af en toe even een kwartier voor mezelf. Even rust, maar dan stuur ik Ben gewoon naar de supermarkt.  Financieel is het heel, heel krap, maar als je dan op een verlaten stuk landbescherming loopt, en je kijkt naar de kinderen die weer een twinkeling in hun ogen hebben, je kijkt naar Ben die alle tijd neemt om van alles en nog wat uit te leggen, dan weet je wat geluk is. Geluk zit in hele kleine dingen. Krabbetjes zoeken, scheepswrak ontdekken, zandkasteel bouwen, achter de golven de zee in rennen en dan heel hard weer terug omdat de golven weer achter je aan komen. Gierend van de lach als de zee sneller blijkt te zijn en je schoenen vol lopen met zeewater.

Geluk is met geen geld te kopen. Geluk is gewoon met je gezin genieten. Daar kan geen ene rot euro tegenop.  Geluk is gezondheid. En daar hebben we als gezin keihard voor gevochten.