Stemmen.

We gaan stemmen. Nu ben ik van de nieuwerwetse generatie en ben dus gewend aan het stemmen met een knop. Elektronisch stemmen. Ooit heb ik heus wel met potlood gestemd, maar potloden en ik, wij zijn geen vrienden.

Gister naar het stembureau. Oproepkaart: mee. Legitimatie mee en vol vertrouwen naar het stemlokaal. In de doodse stilte van het stemlokaal, nota bene in een school! Lever ik mijn kaart en legitimatie in en krijg een blad aangereikt. Neem alles in ontvangst en begeef me naar de 3 naast elkaar opgebouwde hokjes. Ze staan verkeerd om. Iedereen die achter mij in de rij staat kan zien op wie ik stem. Bij benadering. Iedereen kan zien of ik het papier helemaal uitvouw naar rechts, of slecht 1 keer om op de grote partijen te stemmen. Ga ik bovenin kleuren of onderaan? Tafelblad is te klein. Gemier in te kleine ruimte zonder gordijnen. Sta opeens weer 30 jaar terug bij de schoolarts. “Iedereen uitkleden, gaan we jullie lenigheid even testen.” 6 jarige kinderen op een rij in ondergoed met een arts die in een witte jas met vlekken langsloopt met een hamer en her en der een klap op knie uitdeelt. Begin te transpireren. Opvlieger. Zo nieuwerwets ben ik inmiddels ook niet meer.

Politiek podium in de oudheid. Met de nieuwe lijsttrekker voor de partij van het milieu.

“Waar is de knop?” Vraag ik over mijn schouders. “Knop? Reageert stemmevrouw. Knop? U heeft een potlood! U moet vakjes kleuren!” Ik buig me weer over veel te groot papier. En kleur een vakje in. Zorgvuldig zorgdragend dat ieder randje geraakt word. Mooi rood kunstwerk maak ik in steriele ziekenhuiskamer. Who is afraid of red? Ik niet. Lever vol trots mijn formulier in. Moet in de vuilnisbak gedeponeerd. Nou ja, doe je daar zo je best voor? Verbolgen laat ik potlood ook per ongeluk vallen in gapende opening. Stemmevrouw kijkt me boos aan. Ik volwassen vrouw voel me weggezet als een klein kind die op een grote mensen verjaardag haar stem niet mag laten horen. Ik laat mijn stem nog wel even gelden.

“Ik vond wel dat het nog een hele klus was om alle vakjes rood te kleuren. Mogen jullie de volgende keer best meer tijd voor geven. Wanneer krijg ik de uitslag?” “Uitslag?” Stamelt mevrouw, “uitslag? Hokjes rood gekleurd?” “Ja, de uitslag. Wanneer krijg ik te horen of ik al dan niet geslaagd ben?” Stemmeneer vraagt of ik mijn legitimatie nog een keer wil laten zien.

Stemmevrouw zit lijkbleek achter tafel naar vuilnisbak te staren. Soms, echt heel soms is een situatie zo absurd. TE absurd om waar te kunnen zijn.

Ik ben benieuwd hoelang ze bezig zijn geweest om alle stemmen te tellen.