dinsdag 24 juli 2012

De zin, maar vooral onzin van sexy mamma's.


Om de zoveel tijd laait er weer zo’n stompzinnige discussie op.
Vanmorgen weer 1 gespot in de ochtendkrant. Een bekende Nederlandse, een bekende zwangere Nederlandse wil na de bevalling zo snel mogelijk weer in haar spijkerbroeken passen. Omdat ze dan sexy zou zijn. Laten we even achterwege dat ik nog nooit van deze vrouw gehoord heb. Voor andere mensen is ze klaarblijkelijk een bekende Nederlandse. Ik kijk geen televisie, dus misschien is ze binnen dat medium een BN-er. Ik heb haar nog niet op de achterflap van een boek zien staan en ook niet met een lauwerkrans op het ereschavot gezien. (Ligt dus volledig aan mijn interesses)

Een vrouw moet na haar bevalling weer zo snel mogelijk sexy zijn. Waarom in vredesnaam? Voor wie in vredesnaam? Kijk, als je een beter beeld van jezelf krijgt als je weer in maatje 36 met hotpants achter de bugaboo aanwandelt op stiletto’s waar lady GG jaloers op wordt, lekker doen. Gewoon lekker doen!! Maar je laten leiden door wat “men”van je denkt?

Gedurende 9 maanden groeit er een klein wezentje in je. Laten we het een baby noemen. Krijgen we anders visioenen van groene kikkers met uitpuilende gele ogen. Een schattig roze baby’tje. Waarom ze roze moeten zijn, is ook al zo’n raadsel. Die van mij kwamen er rood uit en ze zaten onder de rare witte zalf. Eerste pot antirimpel crème werd er gratis en voor niets bijgeleverd. Niets roze. Geen roze wolk gezien ook. Steriele witte ziekenhuiswanden zag ik. Met om me heen kreunende en krijsende mamma’s en huilende pasgeboren baby’s. Kinderen die 9 maanden lang poedelnaakt rond mochten zwemmen en nu opeens in een bakje liggen. Aangekleed en al. Felle lampen verblinden een kind, zodat de oogjes pas na een paar dagen open gaan.
Trots zijn op je zoon of op je sexy lichaam?


9 maanden groeit de baby. En je huid moet mee groeien. Of het wil of niet. En een huid wil helemaal niet meegroeien. Geloof mij maar. Een huid doet: krak, krak, krak. Striae heet dat in vaktermen. Ik bleef er van verschoond gedurende 3 zwangerschappen. Maar tijdens bevalling nummer 1 wilde zoon nog afscheid nemen van zijn huis. Laatste foto maken van donkere kamer.  Liggend in het geboortekanaal deed zoon: schuif-schuif, zette zijn schouders af en draaide een rondje. Mamma scheurde volledig uit, bloed spoot in straaltjes richting gynaecoloog, en buik rondom mamma’s navel deed: krak-krak. Paniek in verlosruimte, maar zoon werd gezond geboren. En mamma’s buik? Mamma had een zonnetje. Ik heb prachtige zonnestralen op mijn buik. Kijk: ik kan ook zeggen dat ik lelijke striae heb, maar zonnestralen klinken beter toch?

Vervolgens wil een kind borstvoeding. Een fles mag ook, maar gezien alle allergieën in beide families, koos ik voor de speciale natuurlijke afweer variant. Heeft niet mogen baten, maar mamma had wel haar moment met schattige baby’s. Maar je borsten: tsja, wat zullen we daar op zeggen? Niets denk ik. Lijkt me beter.

Kijkend naar mijn sexy? spijkerbroek. Mijn spijkerbroek die ik echt nog niet aan kon na de bevalling. Bewegen moeten we na de bevalling. Vooral veel bewegen. Maar geen buikspieren trainen. Dat is dan weer ten strengste verboden!! Bewegen? Veel bewegen met bekkenbodemspieren die lichaam nog niet eens staande weten te houden in de douche? Bewegen? Hangen achter kinderwagen wordt er misschien bedoeld. Ik wilde graag hangen achter babywagen.

Strakke spijkerbroek versus pyjamabroek van eega. Gewonnen koers van de pyjamabroek de eerste weken. Hechtingen in onderlichaam waar gynaecoloog een zomerhuis mee betaald heeft. En dan moet je onderlichaam in spijkerbroek passen? Ik tril na 9 jaar nog na. Was al lang blij dat ik weer op een stoel kon zitten. Het liefst in onderbroek, maar vooruit, soms ook in pyjamabroek van kersverse pappa.

Hormonen die lichaam verlaten deden de rest. Ik had last van uitvallende haren, jeugdpuistjes op mijn 23e en wisselende stemmingen. Dat laatste kon ook door slaapgebrek komen, want baby werd ziek. Heeft 6 weken lang gekrijst en gebruld van de pijn voor hij eindelijk geopereerd werd. Legden we hem ’s avonds in de maxi-cosi en gingen we door West-Friesland rijden om hem even te laten slapen.  Resultaat waren diepe wallen onder ogen en rimpels op voorhoofd. De eerste rimpels veroorzaakt door zorgen rond kind. Duurt een leven lang schijnt het. Zorgen om je kinderen.

Kijk, misschien kun je als BN-er wel gewoon een nanny inhuren en een personal trainer en een botoxje hier en een botoxje daar laten doen. De gewone vrouw, de Niet BN-er, kan dat allemaal niet. Wij moeten het doen met een kraamverzorgster die 4 dagen langskomt en dan moet je zelf nog voor de koffie voor de visite zorgen.  Aan onze favoriete spijkerbroek denken wij nog lang niet.

En dan vraag ik me eigenlijk al 2 pagina’s af waarom moeten wij als vrouwen meteen weer strak zijn? Mag niemand zien dat wij een prachtig cadeau hebben gekregen? Ik ben trots op de rand langs mijn heupen (na bevalling nummer 3), trots op de zonnestralen op mijn buik (kind nummer 1) en het randje vet dat mijn sixpack aan het zicht onttrekt (kind nummer 2). Ik ben er trots op dat mijn lichaam 3 kinderen op de wereld heeft gezet.  En daar horen veranderingen bij. Vol trots loop ik rond in mijn bikini. (Alleen in de achtertuin en in Zweden) Mag iedereen mijn zonnestralen zien en mijn heupen die over bikini broekje hangen. En trots op mijn sixpack die gedevalueerd is tot een fourpack.

Laten we het afsluiten. Laten we onze focus even verleggen naar de pappa’s. Kunnen die hun spijkerbroek van voor de zwangerschap nog aan? Hebben ook last van overhangende heupranden, uitdijende buikjes. Rimpels rond ogen en grijze haren die soms heel charmant staan. Sjokken achter winkelwagens met zomer t-shirt in een maatje te klein, knutselen aan auto’s of fietsen waarbij iedereen getrakteerd wordt op de bouwvakkers  blik.  Niet charmant heren! Niet charmant. Maar ach, wie moeten we nog verleiden? (Dan weet ik wel iemand trouwens, maar dat is voor een volgend blog)

Uiteindelijk draait het er toch om dat je je lekker voelt in je eigen lichaam? En of dat nu in een spijkerbroek is of in een wijde broek. Of dat nu met- of zonder lippenstift is, het gaat erom dat je blij bent met jezelf. Met wie je bent. En niet wie je moet zijn volgens de normen van BN-ers. Geluk zit in jezelf, niet in je kleding! En hopelijk vind je het geluk ook in je kinderen, haal je geluk uit je kinderen. Ik in ieder geval wel. Meestal. Maar ook ik ben soms op zoek naar een rol behang.
Ach, als je alle rijkdom al in huis hebt, waarom nog meer willen?

zaterdag 21 juli 2012

Afscheid nemen.


En dan is het zomaar de laatste dag van het schooljaar. Voor Finn de laatste ochtend van het eerste hele schooljaar, voor Sophie de laatste ochtend van een bewogen derde schooljaar, voor Niels, de laatste ochtend van het zesde schooljaar. Ze gaan allemaal door naar de volgende groep. Finn naar 2. Hoewel mannetje heel boos wordt als we het aan hem duidelijk willen maken. Staat lief, rustig en bedeesde kleuter opeens met zijn handen in zijn zij voor ons te brullen dat hij bij zijn eigen juf mag blijven en dus niet naar de volgende groep gaat. Uitleg over oudste kleuters en gedeelde groepen dringen niet door. Geeft niets. Geeft aan dat mannetje het naar zijn zin heeft in de klas bij zijn juf.

Sophie gaat naar groep 4 en zag daar erg tegen op. Ze wilde niet weg bij haar juf. De juf die zo ontzettend lief is geweest, die Sophie door een zwaar jaar heeft geloodst. Maar toen kwam de doordraaidag en Sophie kwam ontspannen thuis. “Mam, het zal wel een keer ophouden met mijn geluk, maar volgend jaar heb ik WEER een juf die nooit schreeuwt! Ik heb nu al zo’n zin in groep 4!” Schiet mij maar lek. In 1 ochtend omgedraaid. Mevrouw wil toch wel door naar groep 4. Gelukkig maar. Zag me alweer bij de directeur gesprekken voeren over het toch laten doubleren van dochter. Hoeft allemaal niet.

Niels gaat naar groep 7. Groep 7! Nog 1 keer speciaal voor mij. Mijn oudste zoon, gaat starten in groep 7. Waar is dat kleine huilende hoopje pasgeboren mens gebleven? Voor mij staat een jongeman die vreselijk naar zweet ruikt als hij thuis komt, omdat hij heeft gebasketbald, heeft hardgelopen, te snel heeft gefietst, heeft gevoetbald. Die sinds kort voor de spiegel staat om te kijken hoe hij zijn haar het beste kan modeleren. Die alleen wil douchen, met de deur dicht. Die zijn broertje en zusje er niet bij wil hebben als hij zijn tanden ’s morgens poetst. Die thuis met vriendjes speelt omdat die vriendjes dat willen. Niels maakt het niet uit. Vind het prima als kinderen willen spelen, maar dan gaat hij wel iets anders doen als de vriendjes. Vinden de vriendjes klaarblijkelijk ook niet erg, want ze blijven terugkomen.
In de erehaag. 


Op de laatste ochtend staan alle kinderen van school op het schoolplein in een ereboog. Slingerend over het schoolplein. 350+ leerlingen en HEEL veel ouders, leraren en oudere broers en zussen staan te wachten op 60 groep 8 kinderen. Ik zoek mijn kroost en zie ze trots in de rij staan. Ik kijk om me heen en zie 4 collega’s van de ouderraad die een kind uit gaan zwaaien. Voor 2 is het een definitief afscheid van school. Een paar jaar geleden gingen de oudste zoons. Nu de dochters. Terwijl de periode basisschool vast nog heel lang zou gaan duren. Tijd vliegt voorbij en zo staan ze tussen alle kinderen en ouders in. Marijke en Petra. En ik sta er bij met zakdoekjes. Kleenex. Of ik wel Kleenex wilde halen. Had te maken met overgevoelige neusvleugels. Kan ook een grap geweest zijn, maar ik heb soms niet helemaal de humor door. Neem alles soms te serieus. Geeft niets. Ik stond klaar met mijn zakdoekjes en kon zelfs nog een huilende juf van zakdoek voorzien.  Leve de Kleenex!!

Mamma Petra stond met zonnebril naast me op de zandbakrand. Dochter liep vrolijk met klasgenoten door mensen massa. Keek even naar mamma en gezicht betrok toch even. Keek weer snel een andere kant op. Mamma Petra rende naar de poort om dochter op te vangen. Maar dochter stond te knuffelen met vriendinnen. Gelukkig stonden er voor mamma genoeg andere mamma’s.

Mamma Marijke stond tussen de mensen in. Met een vreemd gevoel stond ze daar. Trots, verdriet, een afscheid van een periode. Mamma had ook zakdoekjes nodig. En steun van andere ouders die er dus gelukkig waren. Zon brak door terwijl dochter door de klappende kinderhaag liep. Dochter liep te stralen. Is klaar met de basisschool, is klaar voor het verdere werk. Viel door de poort ook bij vriendinnen in de arm, om te troosten. Niet om getroost te worden. Dochter liep stralend rond. Wilde ook echt wel even met mamma knuffelen. Mamma die gelukkig houvast had aan een prachtige bos zonnebloemen.


1 voor 1 stapten de groep 8-ers op hun fiets om voor de laatste keer van de vertrouwde basisschool naar huis te fietsen. De school waar ze ook naar groep 2 waren gegaan, naar groep 4, naar groep 7. Over een paar jaar staan wij hier ook. Hoorde ik een mamma tegen mij zeggen. Hmmm, deed ik achter mijn zonnebril vandaan. Acute hooikoortsaanval had ik op dat schoolplein. Rood betraande ogen.  Leve de Kleenex!! Duurt vast nog heel erg lang mompelde ik vooral voor mezelf. Maar ja, dat hebben Petra en Marijke waarschijnlijk ook gedacht, en die staan nu hier. Afscheid te nemen. Ik ga ze missen. Dat is zeker. Ik ga mijn vrolijke, lieve, gezellige OR collega’s missen die de gave hebben om te zien of iemand even een hand op de schouders nodig heeft, die van aanpakken houden, van het genre zijn: niet zeuren, maar doorpakken.

Ik denk nog even aan hun dochters die door de erehaag liepen. Ze komen er wel. Ze gaan fris op weg naar een nieuwe start. Op een nieuwe school. Op weg naar de start van een nieuwe periode! En daar beginnen ze gewoon weer in klas 1. En dan duurt het vast nog heel erg lang voor ze naar groep 2 gaan; naar groep 4. Naar het eindjaar met diploma uitreiking. Marijke en Petra: geniet gewoon lekker door van jullie dochters (en zoons) Ze staan evenwichtig op hun benen. Ze gaan er wel komen. Waar ze ook naartoe willen.

Geven jullie mij een seintje als ze ook hun volgende school gaan verlaten? Sta ik weer klaar met de Kleenex met eucalyptus balsem voor overgevoelige neusvleugels. 

zondag 15 juli 2012

Bedankt!! En het verdriet van Ben.


De volgers die al langer meelezen weten een klein beetje van onze privé situatie. Een klein beetje. De afgelopen weken vragen mensen zich steeds vaker af waarom ik bij Ben blijf en maar door blijf vechten terwijl de kinderen en ik steeds vermoeider raken. En steeds meer steken laten vallen. Ik vroeg het me ook af. Daar zal ik heel eerlijk in zijn. Het antwoord was even simpel als triest. Ik was te moe om iets aan de situatie te veranderen en weg te gaan met de kinderen. Afspraken werden steeds niet nagekomen en per dag gleden wij als gezin dieper en dieper het gat in. En Ben? Ben kwam huilend thuis en communiceerde niet meer. We waren (zijn) aan het eind van ons latijn. Maar nu het antwoord op jullie vraag waarom ik niet weg ben gegaan: Onderstaande tekst kwam ik per ongeluk tegen op facebook. Ben kon niet meer normaal met ons communiceren, omdat hij zag dat de kinderen en ik zoveel verdriet hadden. Maar hij moest zijn gevoelens kwijt:

Mijn leven begint langzaam maar zeker in elkaar te stortten.
Elke ochtend denk ik te weten wanneer er een eind zal komen aan de rottijd waar mijn gezin zich in bevindt. Telkens weer verandert de situatie zich en is er iets waardoor de beloofde einddatum zich wat opschuift. Ik kan en mag aan de wereld niet vertellen wat er staat te gebeuren en dat doet enorm veel pijn. Niemand kan ons exact zeggen wanneer de ellende over is en dat doet pijn. Thuis vertel ik steeds wat de volgende stap is die staat te gebeuren en wanneer de ellende over is, maar vaak is de situatie de volgende dag al gewijzigd en dan moet ik weer teleurstellen, dat doet pijn. Mijn belangrijkste taak op dit moment is de spanning bij mijn gezin zo klein mogelijk maken, dat is hartstikke moeilijk en als het niet lukt doet dat pijn. De pijn begint ondraaglijk te worden, maar er is geen andere optie dan doorgaan tot het eind. De laatste stand van zaken is dat er een oplossing is vanaf de 24e Juli 2012. Dit is ruim 3 weken na de oorspronkelijke einddatum en dat is niet wat ik beloofd had. Het is ook een week na de laatste datum die ik als laatste optie had en dat is niet eerlijk tegen mijn gezin. Als iemand tegen mij zegt dat ik niet doe wat ik beloofd heb dan is dat geheel terecht. De fouten die anderen maken kan ik niet herstellen. Het enige dat ik kan doen is hopen en geloven dat het einde van de ellende nu toch echt in zicht is. Ik hoop wel maar kan het niet geloven.

Als het eindelijk zover is hoop ik dat ik kan juichen, nu kan ik alleen verdrietig zijn :(

Ben. Woensdag 11 juli 2012.
Zwemmen of verzuipen?


En dit is precies de reden dat we zijn blijven vechten en de hoop niet hebben opgegeven. Pappa Ben probeert uit alle macht om de toekomst in te gaan. Zijn toekomst, de toekomst van de kinderen, onze toekomst. Hij wil uit de put klimmen, maar wordt aan alle kanten tegengewerkt. Maandagavond 23 juli vluchten we weg. Met zijn vijven. Als gezin. En dan gaan we in alle rust kijken hoe de toekomst gaat lopen. Een toekomst met elkaar. Het gaat goed komen. Maar de weg naar rust is zo onvoorstelbaar zwaar geweest. En naast alle mensen die ons hebben gesteund staan net zoveel mensen die ons tegengewerkt hebben. Die vergeten we. Schuiven we aan de kant. Dank aan een ieder van jullie die heeft gereageerd op posten, die ons door diepe dalen hebben geloodst, die in ons zijn blijven geloven. Vooral hele grote dank aan de school van de kinderen. De leraren die geen vragen stelden als de kinderen een half uur te laat kwamen, die het niet vreemd vonden als jongste zoon in broek van oudste zoon rondliep. De geheim agent juf die altijd en zonder zuchten klaar stond voor de kinderen als ze niet alleen de klas in wilden, als ze geen afscheid wilden nemen van mamma, als er dikke elastieken om bekers moesten en mamma moe als ze was een dun elastiek had gepakt. En vooral dank aan de adjunct-directrice en de directeur die altijd tijd voor ons hadden. Altijd wilden luisteren, altijd klaar stonden met advies en zo ontzettend veel voor ons, voor mij hebben betekend. Zonder jullie steun zou mijn gezin niet meer een gezin zijn, maar een losse hoop stenen. Jullie zullen altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Bedankt voor het vertrouwen dat jullie in ons hadden!!

Nog anderhalve week. Dan zullen we jullie vanuit ons thuis op de hoogte houden van ons andere leven. Ons leven in Zweden. Nog anderhalve week en dan zijn we äntligen Hemma. Hebben we rust. Hebben we het gered. Gaan we kijken naar de zonsondergang boven het Vattern, maar vooral naar de zonsopgang. De zonsopgang die symbool zal staan voor onze toekomst. Kom gerust nog een keer langs hier op blogspot of op onze facebook pagina Antligen Hemma. Prettige vakantie allemaal!!

Niels, Sophie, Finn, Ben en Anna Marie.

woensdag 11 juli 2012

Hoe komt u op het 20..00 journaal?


Je gaat naar een bepaalde winkel in Nederland waarvan ik de naam niet noem, moet ik namelijk weer andere winkels gaan opsommen in verband met de wet op de advertenties of iets dergelijks, en in die winkel koop je een parkeerschijf. Een blauwe. En niet zomaar een blauwe parkeerschijf, nee u koopt een elektronische. Dat mag namelijk van de wet. Winkels mogen elektronische parkeerschijven verkopen, consumenten, u dus, mogen ze kopen. Alleen als u ze vervolgens gebruikt in een blauw parkeergebied krijgt u een boete. Oplopend tot wel 270 euro. Van de wet mogen de schijven verkocht worden en gekocht worden, maar u mag ze vervolgens niet gebruiken.

Typisch Nederlands? Waarschijnlijk wel. De uitleg is namelijk dat je het mechanisme ook uit kunt laten. U hoeft de klok die meedraait aan de achterzijde niet aan te zetten. U kunt hem ook zonder klok gebruiken. Fraude is dan niet in beginsel bewezen. Dan rijst bij mij de vraag: waarom zou je het driedubbele betalen voor een blauwe schijf als je het klokje niet gaat gebruiken? Een ieder die een schijf met  meeloop klok koopt, is van plan om de maximale parkeertijd te gaan overtreden.

Enfin: u vraagt zich nog steeds af hoe u nu in het 8 uur journaal terechtkomt. U vraagt zich in dezelfde zin meteen af wat uw verlangen om beroemd te worden nu te maken heeft met blauwe parkeerschijven. Laten we in het midden of er al dan niet een klok achter zit.


Ik leg uit: u was in de winkel die ik niet ga noemen, heeft een blauwe elektronische parkeerschijf gekocht en legt die op het dashboard kastje. Tik-tik-tik. U gaat winkelen. Of naar het theater, of naar een vergadering, u gaat naar  wat dan ook. In een blauwe zone staat u. Deur dicht. Klik. Vaag hoort u: tik-tik-tik-tik. Na 3 uur wandelt u terug naar de auto. Straat afgezet. Mannen (of vrouwen, erg slecht te zien) lopen rond in marsmanpakken. Politie met anti-scherf  vest houdt het publiek op afstand. Verschrikt kijkt u om zich heen. Naar alle consternatie. U hoort gemompel over bom onder auto, over tikkende geluiden, aanslag,  over ontruimde kantoren, balen denkt u. Mijn auto staat daar tussen. Staat daar precies tussen denkt u. Kijkt nog eens beter. Is precies het middelpunt van alle activiteiten van bommenjagers. Koud, klein en angstig staat u toe te kijken hoe portieren van uw nieuwe lease auto opengebroken worden, hoe mannen met camera’s onder auto kijken, hoe motorkap geopend wordt met breekijzer. Wie wil mij nu iets aandoen? U, de burgerlijkheid zelve. (Of de rust zelve, net waar u uzelf het best in herkend)

Na 5 lange, angstige minuten zwaait een Eod-er met iets blauws. Zucht van verlichting maakt zich meester van het publiek, van de politie, van iedereen eigenlijk. Van iedereen? Nee, u voelt de koude rillingen al over uw rug lopen. Niets draden, niets tijdklok, niets semtex . Gewoon uw blauwe parkeerschijf. Uw blauwe schijf met tikkende meedraaiklok. Die wel verkocht en gekocht mag worden, maar niet gebruikt. “Van wie is deze auto?” Klinkt barse stem onder kogelvrijpak vandaan.

“Van mij?” piept u met klein stemmetje. Tegelijkertijd draaien alle aanwezige camera’s uw kant op. Foto’s worden gemaakt, beelden geschoten. En zo komt u als risee van de dag op het 8 uur journaal. Zo simpel kan het zijn. Maar uiteraard kunt u er ook voor kiezen, om niet naar niet bovengenoemde winkel te gaan, maar door  te lopen naar de sportzaak, een nieuwe fiets te kopen en volgend jaar na harde trainingsarbeid de Tour de France winnend af te sluiten. Komt u ook op het journaal. De hele dag zelfs. Het is net hoe sterk uw karakter is. 

dinsdag 10 juli 2012

Pompom komt logeren.


Vrijdagmiddag komt Finn blij uit school marcheren.
Pompom komt logeren!
Gezellig pompom. Wees welkom bij ons thuis
Finn woont in het gele huis.
Vrijdag gaan we ’s avonds na het eten naar oma toe


Logeren bij Finn en dan naar oma? Wat een gedoe.
Dat komt omdat de grote broer van Finn een feest geeft voor de klas.

Op zaterdag gaan we boodschappen doen. Pompom in de boodschappenwagen
En Finn moest alle boodschappen dragen.
Dat vonden de mensen in de winkel heel interessant.
Iedereen kwam even kijken en wilde van alles over Pompom weten.
Pompom begon van alle aandacht hevig te zweten
Snel naar de auto. Finn en Pompom aten beide een verse croissant.


Op zondag bleven we lekker thuis. Spelen met de duplo en de treinbaan
Buiten met de voetbal en de konijnen
Pompom hing van schrik in de gordijnen.
Zulke rare dieren had hij nog niet eerder gezien in zijn bestaan.
’s Avonds samen met Finn boekjes lezen in bed
Je raadt het al: dat was dikke pret.

Maandagmorgen naar opa toe. Lichte paniek bij Finn. Wel leuk dat toeren,
Maar hoe moeten we Pompom nu vervoeren?

Gelukkig in de berging een maxi-cosi gevonden
En eindelijk we konden.

Bij opa met de meccano en buiten soep koken in de waterton
Gewoon lekker buiten in de zomerzon.
De logeerpartij vloog voorbij
op dinsdagmorgen moesten de kinderen weer naar de juf toe,
dat is in huize Beemster altijd een heel gedoe.
Op de fiets vroeg Finn nog snel: Pompom ik vond het heel gezellig met jou, jij ook bij mij?  

maandag 9 juli 2012

Ontspanning.

Na een hele heftige week waarin we maar 2 dingen hebben gedaan: kinderen naar- en van school brengen en slapen, zijn we vandaag weer een beetje wakker.

In de afgelopen week stonden er voor de klas van oudste zoon 2 excursies en een klassenfeest op het programma. Druk weekje dus.
Dinsdag gingen we naar het poldermuseum in Heerhugowaard. Op de fiets. Het poldermuseum waarvan ik vaag het idee had dat ik er ooit wel eens geweest was. Waarschijnlijk ook met school, maar ik herkende helemaal niets. De kinderen werden in 4 groepen gedeeld en gingen aan de slag met opdrachten en films. Over het ontstaat van de polders. De drooggemalen polders. Interessant vonden ze het. Ik ook.
Mam; in 1935 zijn deze mensen omgebouwd tot gemaal!

Werking van de stoommachines uitgelegd.

Mam; deze mensen zijn in 1907 vernieuwd!

Animatiefilmpje over de strijd van de mensen tegen het water.

Antwoorden zoeken.

En de schat gevonden.
Op donderdag naar de museum molen in Schermerhorn. Wederom op de fiets. 27 kinderen en 5 begeleiders. Ging super. Werd een top ochtend met mooi weer.
De middelste molen van de molengang.


Deze kleur krijgt onze toegangsdeur in Zweden straks ook. Zonder hartje.  Anders blijf je muggen slaan.

Kijk uit voor de wieken.

Zittend slapen ivm de bloeddruk.

Lange onderbroek. Let op het luchtgat.

In de nok. Levensgevaarlijk.

Had iets te maken met het draaien vd kap. Niet goed opgelet. Ik was vooral bezig met het NIET stoten van mijn hoofd.

Uitzicht op de eerste molen en de polder.


Weer een jaloersmakende deur.

We wonen ruimschoots onder NAP.

Ieder van ons heeft wel eens de bedsteden bekeken die in oude huizen en boerderijen gemeengoed waren. Kleine bedjes voor kleine mensen hebben we altijd gedacht. Ik in ieder geval wel. Maar nu blijkt dat de mensen echt geen kabouters waren, maar omdat ze geen koelkast hadden, werd al het eten gepekeld. Al het eten, van groentes, fruit naar aardappelen en vlees en vis werd gezouten. ALLES! en de bloeddruk steeg tot enorme hoogte. Kinderen konden dat door de elasticiteit van de aderen nog weel aan, maar hoe ouder je wordt, hoe minder elastisch je bent. (Woorden van de molenaar, dus niet meteen boos worden) Als de mensen liggend gingen slapen, hadden ze een kneiterende hoofdpijn en dus werd er zittend geslapen. Kussens in de rug, plank tegen de voeten en welterusten! Toch leerzaam die excursies. 

Het klassenfeest wat Niels en zijn beste vriend Viggo hebben georganiseerd voor de klas bespreek ik later. Eerst foto's sorteren, want het was een superfeest en op bijna alle foto's staan andere kinderen. En ik plaats geen kinderen van andermans op mijn website. Heeft iets te maken met privacy gevoeligheid enzo.

Tot slot wil ik jullie allemaal bedanken voor de lieve reacties op mijn blog van vorige week, die hebben mij heel goed gedaan!!!

zondag 1 juli 2012

Steeplechase naar de finish.



De mensen die mij al langer volgen weten dat de pappa in ons gezin ziek is. De eerste anderhalf jaar heb ik regelmatig updates gegeven hoe ons gezin er in stond. Vooral ook voor mezelf. Even stoom afblazen. Van me afschrijven wat er nu weer allemaal gebeurde, zaken waar je geen grip op hebt, en waar je al helemaal niet in thuis was. Gelukkig maar. Het laatste half jaar ben ik gestopt met het schrijven over de echte privé zaken. Omdat ik me staande hield met het opschrijven van de positieve dingen die er ook allemaal gebeurden. De leuke dingen in het leven. Maar het leven bestaat niet alleen maar uit leuke dingen. Er gebeurd ook genoeg wat je regelmatig laat wankelen.

Ik ga het als volgt doen: Niet in de ik-vorm dit keer, maar we zijn een Olympische sporter. En we hebben 1 doel voor ogen: De Olympische Spelen meemaken. Met vlag en landenteam het stadion binnen lopen en zwaaien naar de volle tribunes. We beschrijven de weg ernaar toe.

27-07 2012. Openingsceremonie.           

Daar moeten we naar toe. Daar ligt de finish. We schrijven 4 oktober 2010. Vol in training voor wat het spannendste jaar in de carrière zal gaan worden. Lichte ochtendtraining. Gaat lekker. Er moet nog een halve minuut af voor de nominatielimiet. Appeltje eitje. Geen probleem. Opeens, volledig uit het niets schiet er een intense pijn door je lichaam. Je zakt door de benen en bent tot niets meer in staat. Met je mobiele telefoon bel je om hulp. Diagnose: Stressfractuur. Balen. 6-8 weken absolute rust.

Januari 2011. Het herstelt niet goed. Je bent blijven trainen, aangepast en lichter, maar toch zit je regelmatig ’s avonds met ijspacks op de bank. Te veel gedaan. Te veel pijn. Olympische Spelen. Maalt er door je hoofd.

Februari 2011. Trainen. Je gaat trainen voor het EK. Je wilt je plaatsen met een top tijd. Je wilt op het Ek schitteren met een nieuw NR. Gaat goed komen. Artsen waarschuwen, maar je voelt je goed. Dus waarom rustig aan doen? Je kent je eigen lichaam toch het beste?

EK 2011. Winnaar in een nieuw NR. Wat had je nu gezegd? Hinkend loop je na de medaille uitreiking naar de kleedkamers. Olympische nominatie is binnen, dus waarom zou je aandacht schenken aan die zeurende pijn in je lichaam? Artsen kennen het lichaam toch alleen uit de boekjes. Jij voelt je lichaam, jij kent je lichaam, jij weet iedere vezel te vinden. Het gaat allemaal supergoed!! Gezinsleden trekken aan de bel. Niet luisteren. Niet luisteren. Zijn jaloers. Zijn vast jaloers. Zien er zelf slecht uit. Zijn vermoeid. Jij niet. Jij gaat door.

Zomervakantie 2011. De pijn in je lijf wordt steeds erger. Geen probleem. Alleen nog even vormbehoud tonen. Dan is de finish in zicht. Abonnement op de pijnstillers is afgesloten. Wie houdt wie nu voor de gek? Herstel na trainingen duurt steeds langer. Je begint af te glijden. Kijkt in de agenda en besluit wat wedstrijden te schrappen. Rust heb je nodig. Heb je hoognodig nodig. Lukt niet. Trainers, coaches, familieleden, sponsoren en televisiestations trekken aan je. Hebben allemaal iets nodig. Willen je leven bepalen. Laat je gebeuren. Alles voor het grote doel: OLYMPISCHE SPELEN!!

Kerst 2011. Gaar. Gelukkig 2 weken vrij. Lichte trainingen draaien. Nederlands Kampioen geworden, record aangescherpt, nog maar 1 keer vormbehoud tonen door bij de eerste 3 te eindigen op een Wereldbeker wedstrijd en ik ga naar de Spelen. Pijn is intens.
Daar! Daar moeten we naartoe.

Wereldbekerwedstrijden januari/februari/maart/april. 4e/6e/uitgevallen/4e. Gaat niet goed. Maar we hebben nog 2 maanden. 30 juni. Streefdatum. Rood omcirkeld. Nog 2 maanden. Begin mei: door de pijn die aanwezig is proberen om anders te trainen, om een andere voetafwikkeling te krijgen. Linkerbeen blijft staan, rechterbeen gaat door en neemt je bovenlijf mee. Gillend stort je ter aarde. Afgescheurde kniebanden. Terug bij af. Gestrand met de finish in zicht. 8 weken staat er voor revalidatie. Niet aanspreekbaar voor familie en vrienden leef je 2 weken in je eigen wereld. Maar dan gaat er toch weer iets gloeien. 30 juni laatste kans op het tonen van vormbehoud. Precies over 6 weken. Moet te doen zijn. Toch? Als je maar in je doelen blijft geloven. Voorzichtig begin je weer met revalideren.  Alles op alles zet je om 30 juni te halen. Laatste kans!! Laatste kans!! Je beloofd aan je gezin dat het dan over is, dat de finish in zicht is, dat “we”het met zijn allen gaan redden. Er komen betere tijden aan. Alles moet wijken voor dat ene doel: die ene datum in de agenda. Trainen, trainen, herstellen, trainen, eten, herstellen. Verder leeft er niets meer. Totaal isolement, maar de finish: we gaan de finish halen!!!

30 juni. De hele week al een vervelend gevoel. Een gevoel waar je geen vat op hebt. Geen pijn, maar onrust. Onrust in het hele lijf. Maar vooral niet laten merken aan familie en vrienden. Toneel blijven spelen. Voor iedereen vooral toneel blijven spelen. Laatste kans. Schoenen goed gestrikt, nummer zichtbaar gespeld, tenue strak, goed gegeten en gedronken. Niets kan je meer van de Spelen weghouden. De finish ligt daar. Daar na 3000 meter  met per ronde 5 balken. Niets houdt je tegen. Alles in eigen hand. Voor het eerst in bijna 2 jaar pijnvrij en sterk. Alles in eigen hand. 2600 meter. Tweede. De nummers 1 en 3 zijn dichtbij. Nummers 4 en verder zijn op achterstand gezet. Ontspannen nu. We kunnen ontspannen. Koffers kunnen gepakt worden. We zijn er! We hebben het gered. Koude douche. Spartelende armen en benen boven en onder je. Tegenstander is gestruikeld op de balk bij de waterbak en heeft je meegetrokken het water in. Voor je beseft wat er gebeurd en je verder kunt gaan, zie je nog net nummer 1 finishen,  voor je op kunt staan springen 3 lopers over je heen. Over de balk, laatste stappen in het water. Weg zijn ze. Weg podiumplaats, weg nominatie, weg Olympische Spelen. Gestrand in het zicht van de haven. Buiten je schuld wordt je uitgeschakeld. Kun je de beloftes aan je gezin niet waarmaken. Weg toekomst, weg jaren van keihard trainen. Zinloos. Voor niets geweest. Terug bij af. Geen kans meer. De Ceremonie vervaagt als een slechte droom.  Lege handen. 

Na bijna 2 jaar staan we wederom met lege handen. Terug bij af. Ga niet langs start. Getackeld door een derde partij die afspraken niet nakomt, die alle energie weggezogen heeft. We waren zo dicht bij het einde. We waren er de laatste weken zo van overtuigd dat we het echt gingen redden. De toekomst lag open voor ons als een lege bladzijde. Voorzichtig maakten we weer plannen, voor het herstel van pappa, plannen voor ons als gezin. De lach op onze gezichten kwam terug.  We gaan het gewoon redden!!
Ooit gaan we hem vinden. Echt waar. Net als Sophie op de foto. En dan via de juiste kant.

Nog 3 weken liggen er nu voor ons. 3 weken school en afspraken. 3 weken vechten tegen vermoeidheid, tegen depressies en tegen tranen. 3 weken en dan hebben we het in ieder geval gered tot de zomervakantie. Gaan we met de kinderen naar huis. Antligen Hemma. En daarna? We zien het wel. We blijven vechten. (Dit zeg ik meer voor mezelf, om er zelf in te gaan geloven.) Ergens, ergens ligt de finish en ooit gaan we die vinden.