Bernhard kazerne.

Een aantal weken geleden kwam Ben er achter dat je dit weekeinde naar zijn Kazerne kon gaan. En dan niet alleen rondkijken in het mini museumpje, maar ook echt even rondkijken op het terrein. Zaterdag was Sophie jarig, dus togen we zondag naar Amersfoort. Doel: de verhalen van pappa een lijst geven.

Aangekomen bij de poort moesten we onze paspoorten tonen en mochten we het terrein oprijden. Fotograferen verboden. Hmmm, jammer. Maar aangezien het nog steeds een werkende militair iets is, wel begrijpelijk. In het museum bleek je gewoon te mogen fotograferen en pappa liep van het ene o ja moment naar de andere. Na bijna 35 jaar wist hij nog precies hoe die uzi in elkaar zat en hoe je hem uit elkaar moest halen. Hij herkende zijn commandanten op de foto's en zijn Duitse legerbasis. Ondertussen liepen wij rond in de rest van het klein opgezette museum. Klein, maar ze hebben wel een prachtige collectie. Zeldzame vazen gewonnen op de Olympische Spelen van 1928. Gewonnen door militairen. Een herdenkingshoekje voor de gevallenen. En waar we ook liepen, overal liepen enthousiaste medewerkers die ons van extra informatie voorzagen. Stralend deden ze hun verhaal en deelden ze herinneringen met Ben. Wij keken naar pappa en vonden het wel grappig. Zijn ogen stonden op stralen. Stonden op Zomer.

Buiten waren de echte tanks opgesteld. En ja, ook de tank van pappa. Pappa was boordschutter en zat opgepropt in mini hol. Pappa mocht zijn eigen kinderen uitleg geven. Kinderen op de tank, pappa erbij en turen door luiken. Kijk daar zat dat en daar was dat. Daar hadden wij onze proviand verstopt en zo sliepen wij. Verhalen kwamen weer los en eindelijk konden wij ons een beeld vormen. De kinderen konden dat. Ik ga niet in nauwe ruimtes. Keek wel van een afstandje, genoot van de koffie en het mooie lente weer. Genoot van kinderen die achter hun vader aan liepen. Die gezamenlijk in een jeep stapten om op patrouille te gaan.

En ook hier kwamen wij weer Veteranen tegen die hun verhalen met ons wilden delen. Echte stoere Veteranen. Want ook waren de meeste de 60 reeds lang gepasseerd, ze straalden ontzag en rust uit. En als kers op de taart mocht Ben zijn kinderen laten zien waar hij vroeger sliep hier op de Kazerne. Als enige. Want het vrij rondlopen was helemaal geen vrij rondlopen. Maar pappa kreeg toestemming om heel even naar zijn gebouw te lopen. En weer kwam er licht uit pappa. Wij keken met hele andere ogen. Zagen oud en vervallen gebouw. Zagen vieze beige gordijnen die ooit wit waren. Zagen afgebladderde kozijnen ooit strak in de verf. Zagen onkruid tussen tegels. Ooit zo vaak belopen dat er geen onkruid kon groeien. Wij zagen andere dingen dan Ben, maar ook wij zagen alles zonnig in. Op deze Zondag in April.

Thuis kwamen de fotoalbums op tafel en zaten de mannen met de hoofden bijeen. Misschien wordt pappa zelfs wel vrienden met de Kazerne. Heeft hij ieder jaar in Oktober een reünie. Iets om naar uit te kijken. Maar voor nu voldoen de hernieuwde beelden en de vergeelde foto's. Foto's van een jonge pappa. Met snor. Best wel gek dus die pappa.

Op oefening. Iets te hard.

Opperste concentratie als je in pappa's voetsporen mag treden.