Belletje trek.

Vandaag zag ik ze. Echte ouderwetse kinderen. Op stepjes. En ze schoten luidruchtig op hun vervoermiddel het pad van de buren op. Tussen de twee geparkeerde auto’s door.  Glimmende gepoetste auto’s. Onze auto stond op het pad ernaast. Vies en vol met modder. Net terug uit Zweden. Vandaar. Hoewel, onze auto is eigenlijk altijd vies en bemodderd. Geen eer te behalen bij ons hadden ze al ingeschat. Nette gepoetste glimmende auto eigenaren moesten ze hebben. Het dapperste jongetje belde aan, stepjes werden gekeerd en ze zoefden naar hun partner in crime. Een lief meisje met vlechtjes in het haar. Het kan verkeren. Niets zeggen mevrouw! Brulde 1 van de jongetjes over straat alvorens achter een geparkeerde auto weg te duiken. Ik niet. Ik zeg niets.

Moest opeens even terug denken aan mijn eigen jeugd. Niet dat ik nou nog zoveel weet, maar er schoot me opeens een beeld te binnen. Ik speelde bij vriendjes, in het dorp. Zelf woonde ik op een industrieterrein en was dus altijd buiten, kikkers vangen, slootje springen, hutten bouwen langs de treinbaan, niet wetende hoe gevaarlijk dat was, tot er op een kwade dag een trein stopte en we als onschuldige kinderen gearresteerd werden, groter groeien en verstandig worden doe je niet zomaar. Gevaren inzien duurt ook een mensenleven lang. Maar goed, ik was dus in het dorp, en we gingen belletje trek doen. Geen idee wat dat was had ik, maar het werd me snel duidelijk, je belde aan en in plaats van te wachten tot iemand de deur open deed, maakte je dat je weg kwam. Maar wel zo dat je vanuit je verstop plaats de verbaasde huis eigenaar kon zien. Mijn vriendjes deden het voor. En ik mocht het vijfde huis doen. Vriendjes lagen al in dekking nog voor ik het tuinpad op liep. Mijn vinger strekte zich naar de bel en nog voor ik ook maar iets kon doen, zwaaide de voordeur open en werd ik in mijn nekvel gegrepen, over straat gesleurd naar de school aan de overkant, mijn basisschool, en afgeleverd aan de eerste de beste leerkracht die we tegenkwamen. Ik heb er weer ientje! Krijste de krasse dame. De dame die stonk naar sigaretten en een bevende hand had met rare bruine vlekken. Oei, oei, zei de leerkracht. Dan zullen we de ouders maar even bellen. Ik stond daar met knikkende knieën en keek naar de punten van mijn schoenen.

De leerkracht belde helemaal mijn ouders niet, ik kreeg een glas limonade en een koekje uit de lerarenkamer koek trommel. We wachten even een paar minuten en dan kun je weer verder spelen. Bij wie ben je? Ik zou alleen niet meer bij de overbuurvrouw belletje trek doen. Kan ze niet zo goed tegen.

Later leerde ik dat de oude dame eigenlijk gewoon heel eenzaam was. Deed de hele dag niets anders dan sigaretjes roken voor het raam. In de hoop dat er iemand langs zou komen om samen een kopje koffie te drinken. Zag kwajongens dus al van verre aankomen en stond dan al klaar bij de voordeur. Ik snap wel waarom ze zo eenzaam was. Je zult maar op de koffie komen en een bruin gevlekte bibberende rokershand in je nek voelen. En dan over straat gesleurd worden naar de basisschool. Krijg je een glas limonade en geen koffie.

De buurman van vandaag was klaarblijkelijk ergens op 1 van de bovenverdiepingen, want het duurde even. Kinderen kwamen al weer tevoorschijn toen hij de deur opendeed en mij zag staan met oudste zoon. Buurman was aan het bellen. En keek mij vragend aan. “Je bent het slachtoffer van belletje trek” fluisterde ik hem toe. Hij keek me nog eens aan en fronste zijn wenkbrauwen alvorens weer naar binnen te verdwijnen. Ik stapte gierend van de lach naar binnen. De buurman dacht dat oudste zoon en ik belletje hadden getrokken. En even , even voelde ik me weer dat kleine meisje van vroeger. Binnen aten we een koekje. Zoon en  ik. En dronken we een glas limonade. Hartstikke spannend. Belletje trek. Misschien ga ik morgen wel kikkers vangen en slootje springen.