Klaar voor de start.

De opening van de Kinderboekenweek op de school van mijn kinderen is dit jaar een groot succes gebleken. De hele week komen er sporters een warming up verzorgen. ’s Morgens vroeg op het schoolplein . De kinderen mogen beginnen met een optreden en daarna neemt een ouder het over. De vuurdoop was vandaag voor moeder P. Moeder P heeft een sportschool en is regelmatig in de weer met het bedenken van nieuwe dansjes. Of eigenlijk met het bedenken van nieuwe passen op de maat van de muziek. Tik je billen, van links naar rechts en dan is het de bedoeling dat de mensen in de zaal hetzelfde doen. Appeltje eitje voor deze moeder. Ik ga in plaats van: van links naar rechts; van rechts naar links en mep derhalve zowel links als rechts een dansende moeder tegen de zij. (Sorry)

Deze moeder P. heeft normaal zo’n 15? Mensen in een zaaltje staan. 15 mensen die ze dan allemaal bij  naam kent en die ze opzweept om een stapje harder te doen. Nu staan er 420 leerlingen voor haar neus. 400 enthousiaste leerlingen en 20 kinderen die haar aankijken of ze van een andere planeet neergedaald is op het schoolplein, ze heeft immers een headset op en daar praat ze mee. Hallo wereld! Mijn naam is moeder P en ik ga jullie laten bewegen. Iets in die trant. En dan met een krakende metalen stem. Tussen de leerlingen staan ongeveer 20 leerkrachten en ongeveer 50 (groot)ouders die vol interesse haar bewegingen gade slaan. (Klein)kind is namelijk niet meer terug te vinden tussen enorme massa kinderen. Deinende, zingende massa kinderen. Kinderen die met hun armen zwaaien, die met hun billen schudden, die buigen en strekken en dat allemaal op de maat. Ik doe ook nog een poging, maar raak al snel het ritme kwijt. Maar ik sta te stralen als een kind. Zo waanzinnig gaaf vind ik dit: alle kinderen met lachende gezichten die hun uiterste best doen om goed naar die moeder van Mars te luisteren.

Ergens achteraan, bij de rest van de klas staat dochter D. van Moeder P. Ik had gedacht dat ze zich dood zou schamen, dat doen kinderen namelijk voor hun moeders als die denken dat ze kunnen gaan dansen of zingen of op wat voor manier dan ook gek gaan doen op school. Kinderen schamen zich voor hun ouders. Hoeft u zich dus echt geen zorgen om te maken, overkomt ons allemaal. Maar niet dochter D. Zij stond heel trots tussen haar klasgenoten in. Mee te zingen en af en toe mee te bewegen. Maar groep 8 is wel groep 8, dus een beetje stoer. En we staan een beetje krap op deze zandbakrand. O! Kunnen we ook ergens anders staan? Nee hoor, we staan hier goed. Dochter D. Had net zo veel plezier als haar mamma. En diep in haar hart was ze waarschijnlijk super trots op haar moeder.

Wij ook. Hadden we haar de dag tevoren op Facebook een beetje gek gemaakt, over filmen en fotograferen, en dat het zo leuk zou zijn voor later als ze oud en gerimpeld met kunstheupen en dito knieën, met een klapperend kunstgebit achter een rollator zou lopen, we wisten allemaal dat we het haar mooi niet na zouden doen. Wij zouden echt niet op dat podium gaan staan, om een show weg te geven. Ons niet gezien! En moeder P draaide haar hand er niet voor om. Bewondering! (Maar dat ga ik natuurlijk niet toegeven)

Mijn heupen zijn iets losser gedraaid vanmorgen op dat schoolplein. En we hebben nog een week. Een week vol sport en spel. Een week vol sportieve openingen en bewegende kinderen. Dus wie weet hoe soepel mijn lichaam volgende week woensdag mee draait. Wie weet kan ik dan zelf op de maat van  links naar rechts en tegelijk de armen omhoog. Of leg ik de lat dan meteen heel hoog voor mezelf? In ieder geval ga ik de hele week kijken. Dit zijn namelijk de noten in de appeltaart op school. Die we gewoon verdiend hebben na vanmorgen. Ik draai van links naar rechts en de wereld doet me na. Aha!

Niet echt een heldere foto, maar ik wil geen foto's plaatsen waar kinderen op herkenbaar zijn.