De ridder en de soeppan.

In het bos achter het huis vinden de kinderen altijd hele vreemde voorwerpen. Oude borden van emaille, waar de tand des tijds de gaten in heeft gegeten. Heel raar vinden ze dat. Wie eet er nu gaten in een bord, maar mamma heeft wel vaker van die idiote uitspraken. Roestig prikkeldraad, daar moeten ze van af blijven en het thuis doorgeven aan pappa, die ruimt het dan weer op met dikke handschoenen aan.  Heel veel botten van dieren en soms van die echte werkmannen handschoenen. Als je die uitklopt en over je hand trekt, dan heb je een reuzenhand. Maar wat de kinderen op vrijdagmiddag vonden, was een fantastisch speelobject. Half verscholen onder een omgevallen boom, lag een witte pot. ‘Een piespot’ ,’nee een soepketel’ ‘Een helm!’ Riep Rune en hij zette hem op zijn hoofd.

‘Ik ben de opperridder en ik ben hier om de prinses te redden.’ ‘De prinses?’ ‘Ja, de prinses en jullie zijn de draken en die moet ik dan verslaan. En daarna zijn jullie geen dode draak meer, maar andere ridders die tegen mij moeten vechten.  En ik versla jullie allemaal als opperridder en dan is de prinses voor mij.’’Ik dacht het niet,’ zei Julia, ‘want wat moet ik dan doen?’ ‘Jij moet voor mij koken en mijn was strijken en het huishouden doen en voor mijn kinderen zorgen. We krijgen er 4 en je mag wel zelf bedenken hoe ze heten. Dat maakt me niet uit. Als het maar jongens zijn.’ ‘Ben jij helemaal lekker in je bovenhoofd? Ik ben geen sloof, ik ben de ridderes die onverslaanbaar is en je doet maar lekker zelf je was.’ Julia had een tak gepakt en sloeg ermee op de pot op het hoofd van Rune.

De draak kwam ook tot leven en zo sloegen ze allemaal op elkaars stokken, die natuurlijk al lang geen stokken meer waren, maar zwaarden, en af en toe kreeg Rune een tik op de soepketel. Dat ging een tijdje als volgt. ‘Deze is voor jou lelijke draak!’ Kling ‘En deze is voor jou, malle ridder.’Klang ‘Hier met die prinses!’ ‘Probeer me maar te pakken!’ Klong. ‘Jongens, help jongens, er is iets niet goed. Ik zie niets meer. De helm zit iets te laag.’ Nisse probeerde als oudste als eerste om de pot van het hoofd van zijn broertje te krijgen, maar dat ging helemaal niet. ‘Laat mij maar, jongens kunnen dat niet.’ En Julia trok uit alle macht aan de pot, maar ook Julia moest het opgeven. ‘Als wij nu ieder aan een kant gaan staan? Trek ik aan die pot en jij aan zijn benen.’ ‘Goed idee!’ ‘Helemaal geen goed idee’ piepte Rune van onder de pot, maar tegelijk voelde hij dat Nisse aan zijn benen trok en Julia aan de pot op zijn hoofd. Het hielp allemaal niets en zo liep uiteindelijk een hele vreemde optocht terug naar huis.

‘Mam, mam, we hebben een klein probleem. Rune zit vast in een piespot.’ ‘In een soeppot’ piepte Rune weer. Een beetje misselijk werd hij ondertussen wel. ‘Wat is dit nu weer? Haal die pot verdorie van je hoofd, dat is toch echt geen gezicht!’ ‘Maar daar ligt nu juist het probleem, we krijgen hem niet meer van zijn hoofd.’ ‘Niet meer van zijn hoofd?’ En mamma begon wild aan de pot te trekken. Aan 1 zijde zat een handvat en daar trok mamma als eerste aan, maar dat was niet zo handig. Want voor ze het wist had ze precies dat handvat in haar handen en de rest van de pot zat nog steeds aan Rune vast. ‘Zeep! We hebben zeep nodig!’mamma rende naar de keuken en kwam weer snel terug met een pompje handzeep. Aan alle zijden spoot ze klodders zeep onder de pot. Straaltjes zeep liepen over het gezicht van Rune, maar de pot zat nog steeds prima daar waar hij zat. Vast op het hoofd van Rune.

‘We gaan naar het dorp. Kijken of er iemand is die raad weet.’’Naar het dorp? Ik ga zo niet naar het dorp’ jammerde Rune terwijl de zeep in vieze vegen over zijn gezicht en zijn shirt liep. Straks zien mijn vriendjes me. ‘Dan herkennen ze je toch niet domme!’ ‘Wie verwacht er nu dat jij onder die piespot verstopt zit?’ ‘Soeppot! Ik zit vast in een soeppot.’ ‘Nou ja, dat zullen ze ook wel niet verwachten.’

En dus zat er voor Rune niets anders op om achter op de fiets van mamma plaats te nemen en naar het dorp te fietsen. Hij hield de wijze woorden van zijn broer maar in zijn achterhoofd. Er is niemand die je herkent. Maar in het dorp herkende iedereen mamma natuurlijk wel, want die had geen pot op haar hoofd. En zo ging het als een lopend vuurtje door het dorp. Rune heeft een piespot op zijn hoofd. Bij de politie hadden ze geen idee hoe ze de pot konden verwijderen. In de winkel ook niet. Bij de artsenpost keken ze vreemd op  en veegden ze de klodders zeep van Rune af, maar de pot, daar hadden ze geen oplossing voor. In de wachtkamer zat een oude meneer met een bochel en een houten stok. ‘Bij de smid. Je moet naar de smid. Daar weten ze er wel raad mee.’ Rune had het inmiddels een beetje benauwd gekregen van al dat getrek aan die pot op zijn hoofd.  ‘Die pot moet er nu af!’Brulde hij huilend, ‘ik wil naar huis en in bad.’’Eerst gaan we langs de smid.’Zei zijn moeder en dus stapten ze weer op de fiets om het laatste stuk door het dorp te fietsen. Een hele optocht van kinderen liep en fietste achter Rune en zijn moeder aan. Gelukkig kon Rune dat allemaal toch niet zien.

De smid krabde zich eerst eens achter de oren, begon daarna 3 minuten oorverdovend te bulderen van het lachen en pakte daarna zijn ijzerzaag en een rol toiletpapier. ‘Wat gebeurt er allemaal?’ Vroeg Rune vanonder de pot, maar zijn moeder reageerde niet. Die keek met angstige ogen naar de zaag en naar de enorme handen van de smid. ‘Hoofd voorover jongen.’ En direct nadat Rune zijn kin op zijn borst had gelegd, propte de smid wat van het toiletpapier tussen de pot en het hoofd van Rune. Met een paar flinke halen zaagde hij het eerste stuk van de pot in. Daarna propte hij nog een paar stukken toiletpapier tussen de pot en het hoofd van Rune en begon opnieuw te zagen. Dat herhaalde zich 4 keer, toen legde hij tot grote opluchting van mamma de zaag neer, greep de onderkant van de pot en trok hem zo van het hoofd van Rune af. ‘Zo, ridder, je bent er weer. Een beetje blauw en een beetje bont, maar morgen kun jij weer op drakenjacht.’ ‘Nooit meer meneer. Ik ga nooit meer met draken vechten om een prinses te bevrijden. Daar zorgen ze zelf maar voor.’