maandag 7 september 2015

Operatie

Vorig jaar kreeg de pappa van ons gezin een ongeluk. Sommigen van u weten dat nog. Hij vond het handig om achterwaarts van een bouwtrap af te donderen om recht op een betonnen vloer te klappen. (Er brak een kabel in het plafond waar hij aan hing en daardoor zwiepte hij achterover naar beneden.) Een aantal botten in zijn lichaam vonden dat geen topactie en versplinterden als luciferhoutjes. Geluk bij een ongeluk: het gebeurde in een kerk. Alle aanwezige engelen zaten op zijn schouder en zo bleef de schade nog enigszins beperkt tot een gebroken rechterarm, een verbrijzelde linkerpols én hand en hele beurse ruggenwervels.

Pappa werd geopereerd en een zeer kundig chirurg plaatste een halve meccano doos in het lichaam van hem die gevallen was. Onze jongste vond dat een superidee, hij had vanaf dat moment een robotpappa! Eén die lasers kon schieten met zijn vingertoppen. En als je met een ijzerdetector langs pappa liep, gingen alle alarmbellen af. Jongste zoon genoot, maar pappa gaandeweg steeds minder. Want hij kon zijn pols niet meer draaien, had amper gevoel in zijn vingers en zijn hand werd met de dag een stukje stijver. Dat zijn middelvinger in een vreemde kromme positie was blijven staan, zorgde voor hilariteit onder de gezinsleden, maar tot ongekende ergernis bij pappa.

Dus liepen wij vanmorgen weer richting het ziekenhuis. De ijzerwarenfabriek moest worden verwijderd in een poging om de flexibiliteit in pappa’s hand weer terug te laten keren. Vlak voor het ziekenhuis hoorde ik opeens een liedje in mijn oren: ‘Vanavond mag ik koningin zijn van een lalallalaloopsieland’, (Sorry K3, ik heb nooit goed opgelet tijdens de uitvoeringen van dochter en haar vader) ‘Hebben ze hier tegenwoordig muziek buiten? Wat grappig, ga je toch anders naar zo’n saai gebouw kijken’. Pappa gaf geen antwoord. Hij was te druk met zingen over een suikerspin aan een boom en over  lalaloopsieland. Hij maakte er zelfs een bijpassend dansje bij. Ik ging snel een stuk achter hem lopen. Een heel stuk om precies te zijn. Mensen konden eens gaan denken dat wij samen waren!

Binnen mag je je aanmelden bij de opnameafdeling. Of we even willen wachten in de wachtkamer. Daar zullen we worden opgehaald. Pappa leest de krant tot het moment dat zijn naam wordt omgeroepen, hij staat op en loopt achter de lieftallige dame aan. Hij vergeet zijn stoel aan te schuiven, vergeet zijn krant weg te bergen en vergeet vooral zijn vrouw mee te nemen. Daar ga je dan weer met je goede fatsoen. Krant in de tas, stoelen netjes aanschuiven en op een draf achter echtgenoot aan die als een mak schaap achter zuster aan loopt. Weg zijn danspassen en weg is K3.

Pappa mag zich omkleden en een schattig blauw operatieshirt aantrekken. Kleurt goed bij zijn ogen. Pappa trekt ook een bijpassende onderbroek aan. Orders van zijn vrouw. Liggend in het bed herhaalt zuster allerhande vragen. Maar diezelfde zuster heeft onze autipappa net ook een kastje gegeven. Om zijn bed te bedienen. En dat was niet handig. Je geeft technische autipappa eerst een technisch speelgoedje met stekker en daarna ga je vragen stellen over geboortedatum, medicijngebruik, ontslagprocedure en pijlen die op te opereren ledematen gezet moeten worden. Technische autipappa heeft belangrijker zaken aan zijn hoofd: Hoe kun je bedieningskastje vereenvoudigen?

En dat er aan het plafond een spiegel hangt waarin je jezelf kunt zien als je uiteindelijk naar de operatiekamer gereden wordt, is ook zeer grappig. Vinden pappa, zuster en broeder. Ik ben uiteraard de enige chagrijn in de groep die de grap niet inziet van een naar zichzelf zwaaiende pappa die in blauw operatiehemd door de gangen van het ziekenhuis rolt. Ik gooi zijn vreemde gedrag op de medicijnen.


Om dit verhaal een stuk in te korten halen we hem aan het einde van de middag weer op. Dat zijn arm op het bed blijft liggen terwijl hij al naast het bed staat en dat hij daarmee bijna zijn arm nog een keer breekt mag de pret niet drukken. Hij mag naar huis. Met roze vingers. De artsen vonden zijn liedjes over de koningin van lalaloopsieland klaarblijkelijk zo gezellig dat ze zijn vingers een bijpassend kleurtje hebben gegeven.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten