Vorig jaar
kreeg de pappa van ons gezin een ongeluk. Sommigen van u weten dat nog. Hij
vond het handig om achterwaarts van een bouwtrap af te donderen om recht op een
betonnen vloer te klappen. (Er brak een kabel in het plafond waar hij aan hing
en daardoor zwiepte hij achterover naar beneden.) Een aantal botten in zijn
lichaam vonden dat geen topactie en versplinterden als luciferhoutjes. Geluk
bij een ongeluk: het gebeurde in een kerk. Alle aanwezige engelen zaten op zijn
schouder en zo bleef de schade nog enigszins beperkt tot een gebroken
rechterarm, een verbrijzelde linkerpols én hand en hele beurse ruggenwervels.
Pappa werd
geopereerd en een zeer kundig chirurg plaatste een halve meccano doos in het
lichaam van hem die gevallen was. Onze jongste vond dat een superidee, hij had
vanaf dat moment een robotpappa! Eén die lasers kon schieten met zijn
vingertoppen. En als je met een
ijzerdetector langs pappa liep, gingen alle alarmbellen af. Jongste zoon genoot,
maar pappa gaandeweg steeds minder. Want hij kon zijn pols niet meer draaien,
had amper gevoel in zijn vingers en zijn hand werd met de dag een stukje
stijver. Dat zijn middelvinger in een vreemde kromme positie was blijven staan,
zorgde voor hilariteit onder de gezinsleden, maar tot ongekende ergernis bij
pappa.
Dus liepen
wij vanmorgen weer richting het ziekenhuis. De ijzerwarenfabriek moest worden
verwijderd in een poging om de flexibiliteit in pappa’s hand weer terug te
laten keren. Vlak voor het ziekenhuis hoorde ik opeens een liedje in mijn oren:
‘Vanavond mag ik koningin zijn van een lalallalaloopsieland’, (Sorry K3, ik heb
nooit goed opgelet tijdens de uitvoeringen van dochter en haar vader) ‘Hebben
ze hier tegenwoordig muziek buiten? Wat grappig, ga je toch anders naar zo’n
saai gebouw kijken’. Pappa gaf geen antwoord. Hij was te druk met zingen over
een suikerspin aan een boom en over lalaloopsieland.
Hij maakte er zelfs een bijpassend dansje bij. Ik ging snel een stuk achter hem
lopen. Een heel stuk om precies te zijn. Mensen konden eens gaan denken dat wij
samen waren!
Binnen mag je
je aanmelden bij de opnameafdeling. Of we even willen wachten in de wachtkamer.
Daar zullen we worden opgehaald. Pappa leest de krant tot het moment dat zijn
naam wordt omgeroepen, hij staat op en loopt achter de lieftallige dame aan.
Hij vergeet zijn stoel aan te schuiven, vergeet zijn krant weg te bergen en
vergeet vooral zijn vrouw mee te nemen. Daar ga je dan weer met je goede
fatsoen. Krant in de tas, stoelen netjes aanschuiven en op een draf achter
echtgenoot aan die als een mak schaap achter zuster aan loopt. Weg zijn
danspassen en weg is K3.
Pappa mag
zich omkleden en een schattig blauw operatieshirt aantrekken. Kleurt goed bij
zijn ogen. Pappa trekt ook een bijpassende onderbroek aan. Orders van zijn
vrouw. Liggend in het bed herhaalt zuster allerhande vragen. Maar diezelfde
zuster heeft onze autipappa net ook een kastje gegeven. Om zijn bed te
bedienen. En dat was niet handig. Je geeft technische autipappa eerst een
technisch speelgoedje met stekker en daarna ga je vragen stellen over
geboortedatum, medicijngebruik, ontslagprocedure en pijlen die op te opereren ledematen
gezet moeten worden. Technische autipappa heeft belangrijker zaken aan zijn
hoofd: Hoe kun je bedieningskastje vereenvoudigen?
En dat er aan
het plafond een spiegel hangt waarin je jezelf kunt zien als je uiteindelijk
naar de operatiekamer gereden wordt, is ook zeer grappig. Vinden pappa, zuster
en broeder. Ik ben uiteraard de enige chagrijn in de groep die de grap niet inziet
van een naar zichzelf zwaaiende pappa die in blauw operatiehemd door de gangen
van het ziekenhuis rolt. Ik gooi zijn vreemde gedrag op de medicijnen.
Om dit
verhaal een stuk in te korten halen we hem aan het einde van de middag weer op.
Dat zijn arm op het bed blijft liggen terwijl hij al naast het bed staat en dat
hij daarmee bijna zijn arm nog een keer breekt mag de pret niet drukken. Hij
mag naar huis. Met roze vingers. De artsen vonden zijn liedjes over de koningin
van lalaloopsieland klaarblijkelijk zo gezellig dat ze zijn vingers een
bijpassend kleurtje hebben gegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten