Vroeger;

Vroeger;

Vroeger toen ik nog gewoon 4 uur per dag trainde,

Vroeger toen ik nog geen koekjes en dropjes en oliebollen at,

Vroeger toen ik nog geen drie kinderen op de wereld had gezet,

Vroeger toen ik de hele dag op de fiets zat in plaats van lekker luxe in mijn hotel op wielen,

Toen. Vroeger. Had ik strakke billen.

En nu klaarblijkelijk niet meer, want na een hele ochtend rennen op school, en oké, ik geef het toe, wel 4 koppen koffie, zittend opgedronken, kwam ik terug bij mijn fiets. Mijn fiets die opeens niet meer op mijn plek stond. Mijn plek, waar ik al bijna 10 jaar mijn fiets neer zet. Altijd op dezelfde plaats. Altijd. Maar vorige week kwam er een mail van de directeur. Dat de ouders hun fietsen niet meer daar mogen zetten, waar ik mijn fiets altijd zet. Dus even dacht ik dat de directeur mijn fiets had verplaatst. En dat ik op het matje moest komen vanwege het fout parkeren van mijn fiets.

Ik liep nog een rondje, want ik vind de directeur heel erg aardig en ik wil graag met hem in gesprek, maar als ik op het matje wordt geroepen, dan voel ik me toch altijd weer het kind van vroeger. Die iedere dag bij de directeur moest komen omdat ik weer eens iets had uitgevreten. Terecht of onterecht. De directeur die je na afloop van het hartige woordje altijd een dropje gaf, omdat hij het toch wel zielig voor je vond. Maar, deze directeur geeft geen dropjes. En ik wil dus ook niet bij hem op het matje komen.

De fiets die op mijn plaats stond leek wel ernstig op mijn fiets, maar iemand had het nodig gevonden om er een ander zadel op te schroeven. Welke mafketel verzint dat nu weer? Ik ben van de maffe acties verzinnen, van de boel op stelten zetten. Krijg ik nu een koekje van eigen deeg? Een modern dropje welgezegd?

Nee! Mijn fiets, mijn plek, mijn zadel, maar niet mijn zadeldek! Er zat een heel vreemd zadeldek op mijn fiets. Iets over drilbillen. Ik bespaar u de foto. Drilbillen. Snel keek ik om me heen. Wie keek mijn kant op, wie stond er in een vuist te lachen? Er keken heel veel mensen mijn kant op. Tssssss, de voorzitter van de ouderraad parkeert haar fiets gewoon op de verkeerde plek! Maar geen van die mensen stond te lachen. Ik laat me niet kennen en stap op de fiets. Fiets samen met zoon weg en beloof mezelf dat ik iets aan die drilbillen ga doen.

Thuis, komt oudste zoon echter met de mededeling dat het wereld chocolade dag is. Die drilbillen komen morgen wel, lopen niet zomaar weg, (want dat heb ik dan door). Chocoladedag is het en die moet je vieren. Volgens de moeders van school die ik vandaag via Facebook op de hoogte houdt over mijn drilbillen, was chocoladedag gisteren al. Maar ik eer de chocolade gewoon vandaag. Omdat ik vandaag tijd heb en omdat ik stiekem misschien mijn drilbillen wel helemaal niet kwijt wil. Soms kun je ergens aan gehecht raken. Net zoals ik vroeger gehecht was aan het gesprek met de directeur en het dropje na afloop.

Oké, en als ik volgende week mijn fiets nog steeds op de verkeerde plek parkeer, wil ik best bij de directeur op het matje komen. Neem ik zelf wel een zak drop mee. En mijn drilbillen; drillen dan mee.