Ik krijg een
holteronderzoek. In eerste instantie
verstond ik holte onderzoek. De holtes van mijn hart zouden klaarblijkelijk
bekeken gaan worden. Hartkamers en Hart Boezems heb ik ooit geleerd met
biologie. Maar nee, een holteronderzoek. Vernoemd naar Dr. Norman
Holter. Bij dit onderzoek gaan de artsen 24 uur lang kijken wat mijn hart doet
bij inspanning of in rust. Bij mij zal het dus voornamelijk om dat laatste
gaan. Wat doet mijn hart in absolute rust? Ik ben geveld door een
longontsteking. Een kleintje denk ik, maar na een Nierbekkenontsteking vorige
maand is mijn lichaam een klein beetje moe. En dus klim ik geen trappen meer,
spit ik even de tuin niet om, fiets ik niet meer op en neer naar school, ga ik
al 3 maanden met de auto naar mijn werk en zijn de trappen in mijn huis hoger dan de Mount Everest. In mijn hoofd dan. Niet in het echt uiteraard. Als ik
naar zolder wil, doe ik dat net als in het echt, in etappes. Ik bouw
rustmomenten in. Halverwege de eerste trap even stoppen, op de eerste
verdieping uithijgen op 1 van de kinderbedden en dan oppassen dat ik niet in
slaap val. (Dat doe ik namelijk ook continue. Ik val gewoon zomaar uit het niets
in slaap.) Daarna maak ik me op voor de laatste beklimming. Daar wachten dan de
wasmand en wasmachine. Triomfantelijk heb ik de eerste keer de vlag buiten
gehangen. Als overwinningsteken. Je moet het leven natuurlijk wel blijven
vieren. En een wandeling naar zolder was wel een feestje waard.
Mijn hart
doet dus raar. Schiet zomaar naar de 130 terwijl ik gewoon op een stoel zit.
Niets te doen. Daar word ik ondertussen heel bedreven in. Nietsdoen. Krijg ik
mijn lichaam niet meer warm en tintelen mijn vingers. Niet meer continue, want
ik ga iedere dag een stap vooruit. En soms neem ik er weer 1 achteruit, omdat
ik op die trede van herstel nog niet uitgekeken was. Om uit te sluiten dat er iets mis is met mijn
hart, krijg ik een Holteronderzoek. Heel benieuwd ben ik, en ook wel lichtelijk
gespannen. Want stel je voor dat ze toch iets vinden? Of stel je voor dat je 24
uur met allemaal draden aan je lijf loopt en er komt helemaal niets uit? Ben je
dan een aansteller, een hypochonder, of ben je gewoon toch aan het herstellen?
Hou je geen apparaat bezet van mensen die echt heel ernstig ziek zijn en nu een
hartaanval krijgen, omdat ik hun kastje in gebruik heb? Die 24 uur kunnen mij niet
snel genoeg gaan.
Ondertussen
vraagt jongste zich af of de Playstation aangesloten kan worden op dat kastje
en of hij me dan kan besturen. Gaat hij trots op school vertellen dat hij niet
alleen een robot pappa, maar nu ook een robot mamma heeft. Vraagt hij zich af
of ik als een bliksemstraal uiteenspat als er water op de draden komt en heeft
als voorbereiding alvast een slabbetje klaargelegd voor het geval ik koffie wil
drinken en per ongeluk mors. Dat ik nooit koffie mors, omdat dat zonde is, maakt hem niet uit. Je
kunt maar beter zeker zijn, want een ontploffende mamma geeft zo’n bende in
huis.
We zijn dus
benieuwd. Benieuwd naar dat kastje en benieuwd naar de uitkomst.