maandag 9 oktober 2017

Taboe. Dag van de Geestelijke gezondheidszorg.

Een taboe in een land als Nederland. Waar alles vrij bespreekbaar is, van sexuele geaardheid tot 50 tinten grijs. Alles, wordt besproken met een kopje koffie en een glas wijn op een zonovergoten terras. Hoe vervelend een ingegroeide teennagel is;  in de rij bij de kassa. De kanker van de buurman; langs de lijn bij de voetbal.  Dat je zoon blijft zitten, omdat hij verslaafd is aan zijn pc; onder de kap bij de kapper. Alles is bespreekbaar in Nederland.

Behalve de duistere krachten die van binnenuit willen breken. Die zich iedere dag een weg naar buiten willen banen door je hoofd, je buik, je rug, je armen, je benen. Hoeveel kilometers je ook loopt, hoeveel valeriaan je ook slikt, kamillethee je drinkt. Ze gaan niet weg. Ze moeten er uit. Er uit. Er uit. Er uit! En niemand die het weet.

Want over druk van binnenuit praat je niet. Falen. Ik faal, ik heb gefaald, ik ben aan het falen, ik ga falen.  Zo voelt het als je de hele wereld niet meer aankan. Je wilt geen hulp van andere mensen, niemand tot last zijn. Je kent je eigen lichaam niet meer, herkent je eigen brein niet meer. Ze spelen een spelletje en hebben de spelregels niet uitgelegd. De druk van binnenuit, van binnenuit, van binnenuit is enorm. Waar zijn toch mijn schoenen?

Je wilt weg. Weg,weg! maar waar naartoe? Naar buiten, en  weer naar binnen. Je wilt gaan lopen, op de bank. Je wilt gaan fietsen, in je bed. Je wilt boodschappen gaan doen, in de douche. En maar lachen, het gaat goed. Ja, vervelend van je teen, van je zoon, van je opa, van je auto, van je huis, van de storm. Vervelend ja. Wat vertellen ze in hemelsnaam? De druk, de druk  de druk die moet er uit.

De nieuwe gymschoenen van je zoon, het vlees voor de lasagne, het tien minuten gesprek van dochter, de diploma uitreiking van andere zoon. Vergeten. Allemaal vergeten.  En weer een arts. Voor wie belt u eigenlijk? O, de uitslagen. Juist ja. Voor welk kind? Was ik daarbij? Echt waar? Ik geloof dat ik gek word. Knettergek word ik. Heb de regie niet meer. Ik. Die de regie niet heb. Help! Wie geeft me mijn brein terug? Wat je vindt mag je houden, maar niet mijn geliefde brein. Ik zal zuiniger op je zijn. Je niet meer verliezen. Ik beloof het, maar kom alsjeblieft terug! Ik wil naar buiten, ik moet naar buiten! Ik word gek, knettergek van de druk van binnenuit.

En dan is daar die arts, die belt en te horen krijgt: Ik kan niet meer. Ik kan niet meer. Hardop. Ik zeg het heel hard hardop. Ik kan niet meer! Ik ben moe, doodmoe, ik overzie de afspraken rond de jongens niet meer, de afspraken voor mijn schouder, het gevecht met mijn manager, het lappen van de ramen. Ik kan niet meer. Ik kan niet meer!


Hardop. Dat lucht op. Gewoon met een kop koffie op het terras, zaterdag langs de lijn, maandag op je werk en dinsdag op het schoolplein. Ik kan niet meer! Heeft niets met falen te maken,maar met moed en lef en durf en alles wat maar kracht uitstraalt. Ik kan niet meer! En het geeft helemaal niets! Want we zijn er om te helpen en om geholpen te worden. Het moet er uit! Zoek Hulp!

2 opmerkingen:

  1. Wow wat heb jij dit goed beschreven zeg. Ik lees zelden ergens hoe het werkelijk voelt maar jij weet het goed te verworden. Het is de hel op aarde. En iemand die breekt is niet omdat hij zwak is maar omdat hij veel te lang te sterk is geweest.
    Heel veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb er trouwens nooit een taboe van gemaakt hoor en weiger me te schamen

    BeantwoordenVerwijderen